Wypuszczam na wiatr konia i nie szczędzę razów;
Lasy. doliny, głazy, w kolei, w natłoku
U nóg mych płyną, giną, jak fale potoku;
Chcę odurzyć się, upić tym wirem obrazów.
A gdy spieniony rumak nie słucha rozkazów,
Gdy świat kolory traci pod całunem mroku,
Jak w rozbitym źwierciedle, tak w mym spiekłym oku
Snują się mary lasów i dolin, i głazów.
Ziemia śpi, mnie snu nie ma; skaczę w morskie łona,
Czarny, wydęty bałwan z hukiem na brzeg dąży,
Schylam ku niemu czoło, wyciągam ramiona,
Pęka nad głową fala, chaos mię okrąży;
Czekam, aż myśl, jak łódka wirami kręcona,
Zbłąka się i na chwilę w niepamięć pogrąży.
BAJDARY - klauda () dobra interpretacja własnie takiej szukałam krotkiej
BAJDARY - nijaka ale zawsze jakaś: interpretacja - A. () Wyznanie podróżnika, który by zapomnieć o przeszłości żyje w ciągłeym biegu. Chce zapomnieć się w tym pędzie, i udaje mu się to dopóki rumak nie przestaje słuchać rozkazów, a dzień nie zamienia się w noc. Wszystko śpi poza podróżnikiem (uciekinierem) ponieważ on nie może spać.Chce bardzo zapomnieć o tym co go dręczy o przeszłości, robi wszystko by to zrobić. Morze ma go ogłuszyć falami. (???)
.:: top ::.
Copyright mickiewicz.kulturalna.com
Wydawca: Olsztyńskie Towarzystwo Inicjatyw Kulturalnych - Kulturalna Polska współpraca • autorzy • kontakt