Zobacz nowe serwisy Kulturalnej Polski! Adam MickiewiczDziadyPan TadeuszKonrad Wallenrod
Streszczenia, opracowania lektur

Sonety krymskie - synteza

Powiększ
Stepy akermańskie i Dniestr

Treść:

Sonety krymskie powstały po letniej wyprawie z Odessy na Krym, którą odbył Mickiewicz w 1825 r. Jest ich 18 i tworzą cykl. Zawierają opis orientalnej przyrody oraz zapis przeżyć poety przeżywającego jednocześnie fascynację pięknem natury i niemożność powrotu do ojczyzny. W sonetach Mickiewicz przedstawił sytuację emocjonalną poety stojącego wobec ogromu urody i potęgi natury. Choć nie ma w nich zjaw ani duchów potwierdzają romantyczną wizję świata, którego tajemnicy nie ogarnie ludzki rozum. Sonet jest formą starą, wykształconą przez Włochów w XIII w. Dwie pierwsze zwrotki 4-wersowe, prezentują opis danego zjawiska czy pejzażu, dwie kolejne 3-wersowe przynoszą podsumowanie, poetycką refleksję, wnioski, prawdy filozoficzne.

Chyba najbardziej znany jest sonet rozpoczynający cykl:

Stepy akermańskie – część opisową zajmuje opis ogarniętego mrokiem stepu, który ze względu na ogrom przestrzeni i kołyszące się na wietrze trawy przypominające fale, porównany zostaje do oceanu:“suchy przestwór oceanu”, “śród fali łąk szumiących”. W odbiorze prezentowanej rzeczywistości dominują wrażenia zmysłowe – barwy: “zieloność”, gra świateł: “mrok zapada”, “błyszczy Dniestr”, ruch: “wpłynąłem”, “nurza się”, “brodzi”, oraz dźwięki: “szumiących”. Przyroda budzi zachwyt podmiotu lirycznego, ale także wzmaga poczucie samotności i wywołuje obawy przed zabłądzeniem. Zbliżająca się noc zaciemnia obraz i sprawia, że wędrowiec koncentruje się na wyrażeniach słuchowych. W dwóch ostatnich zwrotkach poeta opisuje ciszę. Mickiewicz zaznacza ulotne dźwięki: szelest węża, kołysanie motyla, które są prawie niemożliwe do usłyszenia. Mrok, bezkresna przestrzeń sprzyjają refleksyjnej zadumie podmiotu lirycznego. Pielgrzym odczuwa dominującą tęsknotę za krajem ojczystym:
“W takiej ciszy! – tak ucho natężam ciekawie,
Że słyszałbym głos z Litwy“.
Ostatnie słowa sonetu: “Jedźmy nikt nie woła” to wyraz rozgoryczenia i rezygnacji. Podróż do ojczyzny okazuje się niemożliwa, wędrowiec musi tułać się dalej.


Burza – inspiracją do napisania sonetu stało się własne doświadczenie poety, który w czasie morskiej podróży przeżył intensywną burzę. Szaleństwo żywiołu znajduje swój opis w intensywnych czasownikach: “zdarto żagiel”, “ryk wód”, “wicher z tryumfem zawył”. Żywioł zostaje uosobiony: oto po grzbietach fal schodzi na pokład “geniusz śmierci” – fantastyczna pełna mocy postać. Spójrzmy na pokład – różni ludzie różnie reagują w godzinie śmierci: jedni się modlą, inni płaczą, jeszcze inni żegnają.. Jest jednak na pokładzie ktoś samotny – poeta romantyczny, odwrócony od innych, nieodczuwający lęku. Lecz nie z powodu odwagi. Jest to pielgrzym, człowiek opuszczony, wygnany z ojczyzny, nieczuły na koleje losu. Nie boi się śmierci, gdyż żyjąc z dala od ojczyzny i bliskich, umarł dla świata; jego egzystencja straciła sens. Bohater zazdrości innym podróżnym strachu, który potwierdza miłość życia, obawę przed utratą kochanych osób:

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 - 


Drukuj  Wersja do druku     Wylij  Wyślij znajomemu


Komentarze
artykuł / utwór: Sonety krymskie - synteza




Dodaj komentarz


Imię:
E-mail:
Tytuł:
Komentarz:
 






Menu:

Cytaty, sentencje

Linki:
Adam Asnyk
Juliusz Słowacki
Studia Lublin
Pan Tadeusz
Dżuma



   





.:: top ::.
Copyright mickiewicz.kulturalna.com
Wydawca: Olsztyńskie Towarzystwo Inicjatyw Kulturalnych - Kulturalna Polska
współpracaautorzykontakt